Bullebak José van Leeuwen beukt in op journalisten

Een verslaggever van omroep Powned is tijdens zijn werkzaamheden op het Plein voor de Tweede Kamer aangevallen door José van Leeuwen, een chronische activiste. De vrouw was - uiteraard - weer aanwezig bij een anti-Israël demonstratie. Wat ik me dan altijd afvraag is: Moeten die mensen niet eens werken?

Vijf jaar geleden ging Jose van Leeuwen ook al eens een medewerker van de omroep te lijf (zie video hieronder). Ze maakt onderdeel uit van het Diensten Onderzoek Centrum Palestina (DocP), een schimmige club van verwarde mensen die Nederlandse supermarkten bezoekt om naar Israëlische producten te speuren en op te roepen tot een boycot van spullen die in de 'bezette gebieden' zijn geproduceerd.

Ook Kees Madura, bloggend onder de naam keesjemaduraatje, kwam hardhandig in aanraking met José van Leeuwen. Hoewel hij een afspraak had om Divina Levrini te interviewen, vond José van Leeuwen het nodig om hem de zaal uit te werken.

Wat bezielt zwakzinnige bullebakken als José van Leeuwen en Simon Vrouwe om met oogkleppen op alleen Israel te beschuldigen van al het kwaad in de regio. Je hoort ze niet over het geweld van de Palestijnen dat de tegenreactie van Israel moet oproepen om publiciteit te genereren. Je hoort ze ook nooit over het immense leed in de buurlanden, zoals Syrië of Iraq.

Maar ja, dat ziektebeeld heet 'trapped thinking' ofwel 'gevangen zitten in je eigen denken'. Een studie concludeert: We concluded that mono-causal "trapped" thinking might contribute to (interpersonal) problems in BPD patients by fostering impulsive consequential behaviors, for example, harming one's self or others[1].

Tsja. Zoals de onderzoeker al aangeeft zijn deze malloten gewoon 'patiënten' die leiden aan een geestelijke stoornis.

[1] Schilling et al: Attributional "Tunnel Vision" in Patients With Borderline Personality Disorder in Journal of Personality Disorders - 2017