Vaatstraspeurder Pieter Postma is de weg kwijt

Wereldwijd staat de Nederlandse rechtspraak zeer hoog aangeschreven. Natuurlijk worden er fouten gemaakt, want ook rechtspraak is mensenwerk. Soms wordt er teveel of juist te weinig gewicht toegekend aan het bewijs, wat in het ergste geval een rechterlijke dwaling tot gevolg kan hebben.

Maar niemand zal opzettelijk een onschuldige man tot een jarenlange gevangenisstraf willen veroordelen. Iedereen in de hele keten, van politie, via advocatuur en Openbaar Ministerie tot rechters moet dan immers in 'het complot' zitten. Letterlijk honderden mensen moeten het geheim in de doofpot houden, maar uit ervaring blijkt niet voor niets: two can keep a secret, if one of them is dead.

Jasper Steringa, de moordenaar van Marianne Vaatstra, is veroordeeld tot een gevangenisstraat van 18 jaar op basis van onweerlegbaar DNA-bewijs en een bekentenis. In onze rechtsspraak betekent dit dat hij na het uitzitten van tweederde van zijn straf in aanmerking komt voor een vervroegde vrijlating, omdat hij nog valt onder de oude regeling. Dat betekent dat Steringa in vrijheid kan worden gesteld na 12 jaar, gerekend vanaf het moment van zijn arrestatie op 18 november 2012. Dat is dus mogelijk al in november 2024.

Behalve een paar warhoofden, twijfelt er niemand aan de schuld van Steringa. Een voorbeeld van zo'n dwaallicht is Pieter Postma, volgens eigen zeggen van 2001 tot 2007 leidinggevende Strafsector Rechtbank Leeuwarden en kennelijk is het daar op een bepaald ogenblik fout gegaan. Hij werd daarom door zijn werkgever op een zijspoor gezet en werd Hoofd Burgerzaken van de voormalige gemeente Franekeradeel. Waarschijnlijk is hij een van die mensen die door gebrek aan gewicht omhoog zijn gedreven in de ambtelijke organisatie. Je wordt in zo'n organisatie gepromoveerd tot het niveau dat je incompetentie blijkt, een principe dat heel toepasselijk het Peterprincipe wordt genoemd. Nu is hij 'met vervroegd pensioen' en kan kennelijk maar slecht omgaan met het gebrek aan structuur dat zijn vorige werkgevers wel met zich meebrachten.

Postma heeft zich daarom maar obsessief gestort op 'de zaak Vaatstra' waar hij vele discrepanties in de officiële documenten en tijdlijn meent te zien. Daarom zou Steringa onschuldig in de bajes zitten. Postma's denkwijze is zo rigide dat een psycholoog al snel de zorgelijke symptomen van een paranoïde waan zal kunnen herkennen. Postma is overtuigd van zijn gelijk en stuurt allerlei mails met suggestieve vragen naar instanties en personen. Pieter Postma is in de veronderstelling dat die zich, twintig jaar na dato, nog precies bepaalde onbenullige details kunnen herinneren. Overigens weet hij best dat hij geen belanghebbende in de zin der wet is en daarom van geen enkele instantie een tevredenstellend antwoord zal ontvangen.

Keningswei ('Koningsweg') noemt hij zijn site, waarop Postma een onnavolgbare wijze zijn warrige gedachten het internet op stuurt. Bij voorbaat waarschuwt hij critici al door op de startpagina te stellen dat ze hem niet op inhoudelijke wijze moeten 'terechtwijzen', daarbij gemakshalve vergetend dat zijn eigen redenaties op drijfzand gebouwd zijn. Zijn 'bewijs' focust zich, vreemd genoeg, voornamelijk op de fietstocht van Marianne over de Keningswei. Geen idee waarom een rit op de fiets, waar geen enkele getuige van is, belangrijker kan zijn dan een 100% DNA-match, een bekentenis, spijt en wroeging.

Bovendien is de tijdlijn van die fietstocht gebaseerd op een reconstructie van de moord. Die reconstructie werd verricht zonder dat de politie enig inzicht in de werkelijke gang van zaken had. Het was dus puur giswerk, maar ze hoopten dat ze er toch iets zinnigs van konden leren. Tijdens het proces kon (of wilde) Jasper zich de details van de fietstocht niet meer scherp voor de geest krijgen en dus bleef de precieze tijdlijn onbekend.

En waarom zou een volledig onschuldige Jasper Steringa zich jarenlang vrijwillig in de gevangenis laten opsluiten en bovendien op die manier de 'echte dader' ook nog eens vrij laten rondlopen?

Nee, Pieter Postma heeft geestelijk ergens een verkeerde afslag genomen en is nu verdwaald in de duistere krochten van zijn eigen brein. Hij vertoont daarbij ook een volstrekt gebrek aan empatie jegens de nabestaanden van Marianne Vaatstra.

Voor alle psychologische problemen bestaan effectieve behandelingen, al hebben mensen met stoornissen in hun denken natuurlijk geen ziekte-inzicht.

[Update] Mogelijk is de gemankeerde carrière van Pieter Postma ook het gevolg van het Dunning-Kruger Effect. Zie hier. Die psychologische aandoening verklaart dan tegelijkertijd zijn tegendraadsheid bij de coronamaatregelen en zijn geloof in de onschuld van Hüseyin Baybasin. Op die onschuld is behoorlijk wat af te dingen, zoals je bijvoorbeeld hier kunt lezen.

Meer hier, hier en hier.