De domheid van Pieter Postma

Pieter Postma is een gefrustreerde man die zich heeft vastgebeten in de 'Zaak Vaatstra'. Natuurlijk is er geen 'Zaak Vaatstra' meer, want de dader is gearresteerd op basis van een DNA-match, heeft bekend, heeft spijt, heeft wroeging en zit rustig zijn straf uit.

Dat alles weerhoudt Pieter Postma er niet van om te geloven weten dat Jasper de dader niet kan zijn. Waarom, zo zal iedereen zich afvragen, maakt zo'n man zich publiekelijk belachelijk? Waarom blijft hij suggestieve vragen stellen, waarop eenvoudige antwoorden mogelijk zijn?

Waarom denkt hij niet aan Occam's Razor, een filosofisch probleemoplossend principe dat aanbeveelt te zoeken naar verklaringen die zijn opgebouwd uit de kleinst mogelijke set elementen. Dus, als je twee tegengestelde verklaringen voor een probleem hebt, geeft de meest eenvoudige vaak het juiste antwoord. Wie is, gebruikmakend van Occam's Razor, de meest waarschijnlijke dader? Precies: Jasper S.

Aan Postma is Occam's Razor niet besteed, want hij is ervan overtuigd dat alles een complot is om de identiteit van de werkelijke dader verborgen te houden. Waarom dat zou moeten is zelfs voor Pieter Postma niet te verklaren. Hij blijft slechts rondroeren in zijn troebele soep van verdachtmakingen.

Wanhopig probeert de man betrokkenen tot antwoorden te bewegen en stuurt daarom ongevraagd mails naar hen. Zo ook naar Jan Vlug, de advocaat die Jasper bijstond en hem voor een nog langere gevangenisstraf heeft weten te behoeden.

Jan Vlug was er snel klaar mee en betichtte Pieter Postma van 'malicieuze domheid', een treffende kwalificatie. Het toont aan dat Jan Vlug door zijn lange carrière in het strafrecht een scherp inzicht heeft gekregen in het brein van zijn gemankeerde medemens.

Ieder normaal denkend mens zou zich na zo'n rake kwalificatie beschaamd terugtrekken. Niet Pieter Postma. Iedereen moet weten dat hij niet lijdt aan 'malicieuze domheid', maar dat hij juist een 'superieure genialiteit' heeft.

Zijn gedrag is een typische uiting van een eenzame man met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Tevens kan er sprake zijn van antagonisme, een nog weinig bestudeerde negatieve karaktereigenschap[1]. Antagonisme houdt verband met zaken als immoraliteit, strijdlust, grootsheid, ongevoeligheid, wantrouwen, manipulatie, cynisme, egoïsme en arrogantie.

Pieter Postma zal daarom nooit uit zichzelf stoppen met zijn ziekelijke stalking. Hij besmeurt de nagedachtenis van Marianne Vaatstra en geeft de nabestaanden niet de kans om hun verdriet en verlies te verwerken.

Postma is als Don Quixote, de onnozele Spaanse dolende ridder, vechtend met windmolens. Don Quixote was misschien dom, maar Postma's domheid is kwaadaardig.

[1] Lynam, Miller: The basic trait of Antagonism: An unfortunately underappreciated construct in Journal of Research in Personality - 2019. Zie hier.